Bierzmowanie

W parafii pw. Zwiastowania Pańskiego obowiązuje dwuletni tok przygotowania do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Kandydaci zobowiązani są do uczestnictwa w katechezie szkolnej, w spotkaniach formacyjnych w parafii, a także do realizowania wymagań związanych z praktykami religijnymi. 

• Klasa 7 – spotkania w każdy pierwszy piątek miesiąca godz. 19:00 (z wyjątkiem stycznia)
• Klasa 8 SP i 3 GIM. - spotkania w każdy drugi piątek miesiąca o godz. 19:00 (z wyjątkiem stycznia). 

Bierzmowanie

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

1315 "Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego" (Dz 8,14-17).

1316 Bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu; jest ono sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny.

1317 Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu.

Dwóch młodych mężczyzn pragnęło przeżyć przygodę życia. Obmyślili odbyć daleką podróż. Długo dyskutowali, jak ma ona wyglądać, w którą stronę świata wyruszyć i co zrobić, by była to naprawdę przygoda życia. Ostatecznie podjęli decyzję, że udadzą się na pustynię, gdzie samodzielnie - bez niczyjej pomocy − dotrą do wybranej przez siebie oazy. Przygotowali się solidnie: kupili odpowiednie mapy, zdobyli informacje na temat przeżycia na pustyni, zainwestowali duże pieniądze w odpowiedni sprzęt. Bogaci w wiedzę i wyposażenie wysiedli z promu w Tangerze. Bez trudności dotarli do zachodniego krańca Sahary, jak refren powtarzali zaczepiającym ich tubylcom, że dziękują, nie potrzebują pomocy ani żadnego przewodnika. Wiedzą wszystko. Poradzą sobie sami. Na pobliskim targu uzupełnili tylko swoje zapasy, naładowali baterie i wyruszyli. Dwa pierwsze dni były wprost cudowne. Wszystko wydawało się im nieznane, tajemnicze, a przez to ekscytujące. Zresztą radzili sobie świetnie. Nie spotkały ich żadne niespodzianki. Szli trasą zgodnie z wcześniej wyczytanymi opisami. Trzeciego dnia o wschodzie słońca zmieniła się nagle pogoda. Rozpętała się burza piaskowa. Żywioł w ciągu kilku minut zasypał ich obóz tonami piasku, zabierając ze sobą namiot i wszystko, co napotkał na drodze. Mężczyźni, cudem ocaleni, zostali tylko z tym, co mieli na sobie. Na szczęście w kieszeniach mieli mapę i telefon z łączem satelitarnym.

− Stary, ale jazda! To się nazywa przygoda życia! W żadnym biurze turystycznym tego nie kupisz! − cieszył się pierwszy.

− Ba! Niezły miałem pomysł, no nie!? Dobra, dość tych zachwytów. Pokaż mapę. Musimy poszukać jakiejś najbliższej oazy, albo zawrócić, bo długo w tym słońcu nie wytrzymamy.

Rozłożyli mapę, włączyli telefon, aby dzięki satelicie określić własne położenie. A raczej próbowali włączyć. Telefon uparcie odmawiał posłuszeństwa, a gdy wreszcie zadziałał, w żaden sposób nie chciał nawiązać łączności z satelitą. Nie przejęli się tym za bardzo. Mieli przecież mapę i wiedzę, jak przetrwać na pustyni. Wyruszyli w dalszą drogę pełni nadziei i determinacji. Cały dzień, kierując się mapą, błąkali się tylko po to, by wieczorem odkryć, że trafili w miejsce ostatniego obozowiska. Coraz bardziej wykończeni i zirytowani postanowili pójść w kierunku, z którego przybyli, tam, skąd rozpoczęli swoją wędrówkę. Opuścili obóz jeszcze przed wschodem słońca. Byli zmęczeni i spragnieni. Pozbawieni sił zaczęli tracić wiarę i opanowanie. Załamanie przyszło wraz z ostatnią kroplą wody. Bez sił dowlekli się na szczyt wydmy, co chwila upadając na rozgrzany piasek. Jeden z nich, ten, który doczołgał się tam pierwszy, wyszeptał nagle:
− Stary, zobacz, tam jest oaza!
Drugi z mężczyzn, nie podnosząc głowy, odszepnął:
− To nie oaza, to fatamorgana. 
− Oaza, mówię ci!
− Fatamorgana. Nie pamiętasz, co czytaliśmy w książkach? To nasz umysł płata nam figle. Jesteśmy odwodnieni. To ci się tylko tak wydaje. Zresztą na mapie żadnej oazy w tej okolicy nie ma.
− Ale ja czuję zapach wody! Czujesz ten chłodny wiatr?
− To pot, który zalewa ci oczy. Nie oszukuj się...
Pozbawieni nadziei poddali się po kilkunastu metrach wędrówki.
Jakiś czas później zmierzająca w kierunku oazy rodzina Tuaregów znalazła ich ciała częściowo zasypane piaskiem.
− Tato, tato, czy ci ludzie byli ślepi? − dopytywał się mały Ahmed. - Przecież byli tak niedaleko oazy!
− Nie, synu. Oni nie byli ślepi. To europejczycy. Oni wiedzą, ale nie widzą - odparł ojciec, wymownie wskazując na kurczowo zaciśniętą w dłoni jednego z mężczyzn mapę - dlatego konają z pragnienia, chociaż mają źródło wody na wyciągnięcie ręki i daktyle wprost wpadające do ust.

Źródło wody dającej życie pulsowało tuż obok. Mężczyznom zabrakło jednak spojrzenia wiary, aby dojrzeć oazę. Z sakramentem bierzmowania w naszym życiu jest często podobnie. Kiedy go przyjmujemy - mniej lub bardziej świadomie − każdy z nas umieszcza w swoim duchowym życiu oazę, która jest źródłem mocy Ducha Świętego − w każdej chwili możemy z tego źródła zaczerpnąć wody żywej. Oaza jest zawsze na wyciągnięcie ręki. Pełna niespodzianek, dająca orzeźwienie, życie. Trzeba tylko wyciągnąć rękę, gdyż jak mówi św. Augustyn: "Bóg stworzył nas bez nas, ale nie może zbawić nas bez nas". Bóg szanuje dar wolnej woli, dlatego nie narzuca się z darami Ducha Świętego, które otrzymujemy w sakramencie bierzmowania. One są nam pozostawione do dyspozycji. To od nas zależy, czy na drodze własnego życia z nich skorzystamy, czy też nie.

Mamy dużą wiedzę na temat sakramentu bierzmowania. Większość z nas, aby go otrzymać, musiała "zaliczyć" cały pacierz i odpowiedzieć na około 150 pytań egzaminacyjnych. Na ogół wiemy, jakie są dary Ducha Świętego. Wiemy, kto może przyjąć sakrament bierzmowania i czemu to służy. Na pamięć uczyliśmy się formułek wypowiadanych w trakcie uroczystości. Wybraliśmy sobie nowe imię, a także poznaliśmy dokładnie życiorys świętego, który je nosił.

Wiemy tak dużo. Niczym jednak jest ta nasza wiedza bez serca pełnego wiary. Do niczego się nam nie przyda. Tak jak bohaterowie przytoczonej opowieści możemy z pomocą wiedzy dojść do oazy, znać nawet trasę wędrówki, czyli poznać wytyczne umożliwiające osiągnięcie zbawienia, lecz tego zbawienia nigdy nie otrzymać. Tym, co według mnie jest niezbędne, aby sakrament bierzmowania został powiązany z życiem codziennym, jest wiara, że prawdziwie otrzymaliśmy Ducha Świętego wraz z Jego darami. Nawet, jeżeli wówczas niczego nie poczuliśmy, nie usłyszeliśmy jak apostołowie szumu przypominającego uderzenie gwałtownego wiatru i nie zobaczyliśmy nad sobą jakby języków ognia, i nie zaczęliśmy mówić obcymi językami (por. Dz 2,2−4), to naprawdę otrzymaliśmy Ducha Świętego.

Jeśli mamy w sobie źródło pełne łask, czerpmy z niego. Jak to robić? Zwyczajnie. Tak, jak zdobywamy wiedzę, np. zadajemy pytania ludziom i słuchamy ich odpowiedzi. Tak, jak wybieramy narzędzia niezbędne do wykonania jakiegoś zadania - przeglądamy te, które mamy i wybieramy te, których potrzebujemy. Gdy czegoś nam brakuje, pożyczamy, kupujemy lub komunikujemy potrzebę posiadania i szukamy z wytrwałością, jak coś zdobyć. Wytrwale dążymy do celu.

Ktoś powie: Fajnie, a inny zapyta: Czy Bóg odpowie? Tak. Bóg poprzez Ducha Świętego odpowiada głośno i wyraźnie na trzy sposoby: Czytaj całość na deon.pl